Милої могилу шукав,
Не знайти її вічний схов!..
Гірко усім серцем я ридав:
«Де ти є, моя Суліко?!»
В терні я троянду знайшов –
Бідну сироту над струмком,
З трепетом у серці підійшов:
«Чи не ти моя Суліко?!»
Згоди знак бутон дав мені,
Загойдавсь... голівку схилив,
І росинки-перли неземні
Вниз, неначе сльози, пролив.
Соловей притих, не співав,
Заховався десь за листком;
Лагідно я пташку запитав:
«Чи не ти моя Суліко?!»
Стрепенувся, ніжно припав
Дзьобиком до квітки співак,
І защебетав він, застогнав,
Наче говорив: «Так! Це так!»
Промениста ясна зоря
Засіяла в небі смерком,
З почуттям звернувсь до зірки я:
Чи не ти моя Суліко?!»
Промінь мерехтів в вишині,
Ніби знак від зірки давав,
І на вухо лагідно мені
Теплий вітерець прошептав:
«Відпочинь, закінчуй свій путь
Милу ти шукав – ось вона,
Дні твої хай радо в ніч ідуть,
Ночі розвидняються в снах.
Соловей, троянда, зоря –
В них ти свою милу знайшов,
Бо на цьому світі в вас була
Віддана гаряча любов».
Це був знак!.. Я більш не ходив
І могилу більш не шукав,
Не страждав, не плакав, не тужив,
Сліз гарячих не проливав.
Бачу в небі ясні зірки,
Слухаю пісні солов’я,
Нюхаю троянди пелюстки
Й невимовна радість моя!
Знов життя відкрилось моє,
Що було прокляте цілком,
Бо тепер я знаю де ти є –
В трьох місцях душа Суліко!
Грузинські пісні:
აკაკი წერეთელი
სულიკო
საყვარლის საფლავს ვეძებდი,
ვერ ვნახე!.. დაკარგულიყო!..
გულამოსკვნილი ვთიროდი
„სადა ხარ, ჩემო სულიკო?!“
ეკალში ვარდი შევნიშნე,
ობლად რომ ამოსულიყო,
გულის ფანცქალით ვკითხავდი
„შენ ხომ არა ხარ სულიკო?!“
ნიშნად თანხმობის კოკობი
შეირხა... თავი დახარა,
ცვარ-მარგალიტი ციური
დაბლა ცრემლებად დაჰყარა.
სულგანაბული ბულბული
ფოთლებში მიმალულიყო,
მივეხმატკბილე ჩიტუნას
„შენ ხომ არა ხარ სულიკო?!“
შეიფრთქიალა მგოსანმა,
ყვავილს ნისკარტი შეახო,
ჩაიკვნეს-ჩაიჭიკჭიკა,
თითქოს სთქვა„დიახ, დიახო!“
დაგვქათქათებდა ვარსკვლავი,
სხივები გადმოსულიყო,
მას შევეკითხე შეფრქვევით
„შენ ხომ არა ხარ სულიყო?!“
დასტური მომცა ციმციმით,
სხივები გადმომაყარა
და იმ დროს ყურში ჩურჩულით
ნიავმაც ასე მახარა
„ეგ არის, რასაც ეძებდი,
მორჩი და მოისვენეო!
დღე დაიღამე აწ ტკბილად
და ღამე გაითენეო!
„სამად შექმნილა ის ერთი
ვარსკვლავად, ბულბულ, ვარდადო,
თქვენ ერთანეთი რადგანაც
ამ ქვეყნად შეგიყვარდათო“.
მენიშნა!.. აღარ დავეძებ
საყვარლის კუბო-სამარეს,
აღარც შევჩვი ქვეყანას,
აღარ ვღვრი ცრემლებს მდუღარეს!
ბულბულს ყურს ვუგდებ, ვარდს ვყნოსავ,
ვარსკვლავს შევყურებ ლხენითა
და, რასაცა ვგრძნობ მე იმ დროს,
ვერ გამომითქვამს ენითა!
ისევ გამეხსნა სიცოცხლე,
დღემდე რომ მწარედ კრულ იყო,
ახლა კი ვიცი, სადაც ხარ
სამგან გაქვს ბინა, სულიკო!
адреса: https://www.poetryclub.com.ua/getpoem.php?id=378525
Рубрика: Поетичні переклади
дата надходження 18.11.2012
автор: Валерій Яковчук